Een bepaalde strekking artsen wilden niet langer de kans op vervolging riskeren omdat ze reeds patiënten 'hielpen' om te sterven. Deze artsen wilden uit de 'illegaliteit' treden en ze verdedigden euthanasie als een 'ultieme menselijke oplossing' zodat de mogelijkheid gecreëerd werd om een patiënt te doden wanneer er geen toereikende behandelingsmethoden meer voorhanden waren. De verdedigers van de wet vonden dat er een 'recht op euthanasie' moest zijn. De arts zou vervolgens kunnen 'oordelen' in overleg met de patiënt of de vraag naar euthanasie kon worden ingewilligd.
Tegenstanders van de invoering van de euthanasiewet werden in de hoek gedrukt. Ze werden gezien als conservatievelingen die geen plaats meer konden hebben in een pluralistische vooruitstrevende humane samenleving. Er was geen plaats meer voor dialoog omdat het 'recht' van het individu zou worden geschonden. Uit vrees om niet meer deel te mogen nemen aan de debatten en het verwijt te krijgen ongenuanceerd te zijn, begonnen vroegere tegenstanders langzaamaan de controversiële wet te omhelzen en zelfs te verdedigen. Op die manier zijn we terecht gekomen in een sentimentalistische maatschappij doordat 'oude' fundamentele universele waarden drastisch werden geminimaliseerd en gereduceerd.
In onze maatschappij zijn artsen die euthanasie willen uitvoeren nu de 'humane' artsen alsof de artsen die om welke reden dan ook dit niet willen doen 'inhumaan' zouden zijn. Artsen die geen euthanasie willen uitvoeren bij hun patiënten, worden nu door de vele aanhangers van de huidige euthanasiewet aangemaand om mensen die 'ondraaglijk lijden' door te verwijzen naar medici die wel willen ingaan op de euthanasiewens. Het is duidelijk dat in een dergelijke samenleving een genuanceerd debat quasi onmogelijk is geworden.
Bovendien worden we anno 2013 overspoeld met vele 'uitzonderlijke' situaties waarbij euthanasie wordt voorgesteld als een ultieme gelegitimeerde oplossing voor 'ondraaglijk' lijden. Onze samenleving is de pedalen kwijt door deze controversiële wet en nu zijn we zelfs van plan om deze wet nog verder te gaan uitbreiden! De 'gidsen' die onze maatschappij politiek kleuren zijn er quasi allemaal van overtuigd dat een uitbreiding 'noodzakelijk' is. Als er al eens een 'gedurfde' opmerking komt dat er bijvoorbeeld vandaag quasi geen kinderen worden geëuthanaseerd en een uitbreiding naar minderjarigen bijgevolg 'absurd' zou zijn, wordt een dergelijke standpunt meteen gesentimentaliseerd en zelfs geridiculiseerd. De politici willen met de uitbreiding van de wet een 'symbool' stellen alsof een dergelijke symbolisering de maatschappij zou sensibiliseren en responsabiliseren!
Is het niet veel belangrijker voor onze politici om de huidige wet eens heel grondig te gaan evalueren en na te gaan wat nog het verschil is tussen bijvoorbeeld suïcide en euthanasie bij 'ondraaglijk psychisch lijden'? Is het niet 'absurd' dat in een maatschappij waar medische 'pijnbestrijding' zodanig positief is geëvolueerd dat er toch een absolute 'noodzaak' wordt gevoeld om euthanasie aan te vragen? Is dit nu de toekomst die we willen 'prediken' naar onze kinderen toe door hen mee te delen dat hun 'zelfbeschikking' van 'absoluut' belang is en de ouders hierin geen enkele verantwoordelijkheid meer hoeven te dragen?
Is het absolute zelfbeschikkingsrecht nu het allesomvattende 'geluk' dat we willen nastreven? Gaan we de 'zorg' voor hoogbejaarde mensen opheffen door de dementerenden de 'kans' te geven om geëuthanaseerd te worden zodat ze niet meer tot last zullen zijn van onze maatschappij? Het ultieme zelfbeschikkingsrecht is het 'dogma' geworden waar zelfs de fundamentele en universele humanistische waarden zijn voor moeten wijken.
Onze politici hebben de morele plicht om eerst eens na te gaan hoe de werking van de huidige euthanasiewet wordt geëvalueerd vooraleer ze überhaupt zouden beslissen om deze controversiële wet nog verder te gaan uitbreiden.
Tom Mortier en Steven Bieseman, Departement Gezondheidszorg en Technologie, Katholieke Hogeschool Leuven, Herestraat 49, 3000 Leuven
Deze tekst werd als opiniestuk gepubliceerd op 25 maart 2013 in de nieuwsbrief van MediQuality Actu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten